عشق سيرت است و جان

عشق سيرت است و جان

انسان موجود عموما ساده لوح و ابلهى است  . زيرا که هنوز بعد از گذشت هزاران سال عشق را نميفهمد ,  ما همه بنا به فرهنگ و جغرافيا تعاريف خاصى از عشق داريم در صورتى که اين مهم در ذات فراى تعاريف بشرى است و مفهومى غايى دارد ,  انسان عشق را نميبيند اين ظاهر معشوق است که لحاظ ميشود مقصود از ظاهر عملکردى سطحى است,  چنانچه عشق سيرت است و جان,  منهاى تمامي رويکردهايى که شخص به صورت اکتسابى از محيط و فرهنگ و خانواده در طول ساليان دريافت کرده است  , شخص عاشق جان را گرو ميگذارد و تماميت خويش را صرف ميکند و هويت خويش را در گروى هويت معشوق ميداند و در اين يکى شدن به صداقت محض ميرسد گويى که همه عالم محضر اوست ( معشوق ) پس در محضر وى معصيت نميکند,  اما انسان اين را نميفهمد او عشق شخص  عاشق را از ضعف ها و مشکلاتش جدا نميکند,  عاشق بنا به ژن هايش ميتواند خوش سيما نباشد ميتواند از چيزى بترسد,  عقده هايى داشته باشد و يا نيازهايى بيرونى,  ميتواند گاهى در قبال غرايزش سر فرود آورد و…  اما هنوز عاشق است.  اينجا به زعم من مفهوم تن و جان همان است که حضرت مولانا ميفرمايد  … اين دو دو اصل جداست و معشوق حقيقى اين را درک ميکند زيرا با خويش نيز به اين صداقت رسيده است او شريکش را نفس ميکشد و زيست ميکند,  و آنچنانکه زخم هاى خودش را چندش آور نميبيند در مقابل زخم هاى يار نيز اينچنين است.

افسوس که بشر فقط ظاهر را ميبيند و ميطلبد  !!!

سپهراحمدزاده

به کانال تلگرام ما بپیوندید
https://t.me/onlinebazbook